Ciekawe miejsca Historyczne w naszym rejonie

Kurhany Rokity - Mydlita

Bez powątpienia do historycznych skarbów Pomorza należą miejsca pochówku Gotów i Gepidów, które od wielu lat przyciągają archeologów, historyków, radiestetów, ufologów i rzecz jasna turystów z całej Europy. Powszechnie uznana w środowisku naukowym i obowiązująca obecnie teoria na temat funkcji kręgów kamiennych wysunięta została przez badacza kultury wielbarskiej, Ryszarda Wołągiewicza. Odrzucił on stanowczo wcześniejsze hipotezy identyfikujące kręgi jako specyficzne formy pochówku (nagrobka). Na podstawie legend i podań skandynawskich oraz w oparciu o przeprowadzone badania uznał te konstrukcje za miejsca wieców i sądów plemiennych. Sporadyczne pochówki znajdujące się w obrębie kamiennych kręgów miały się tam znaleźć już po zaprzestaniu użytkowania ich jako miejsc spotkań.

Huta Szkła Rudki

18 i 19 wieku wyroby artykułów szklanych były powszechnie użytkowane w gospodarstwach domowych. W XIX wieku w rejonie bytowskim istniało wiele hut. Produkowały m.in. butelki, słoiki, szkło taflowe. Dzisiaj, niestety, nie ma już po nich śladu.Przemysł szklarski rozwijał się tam, gdzie był łatwy dostęp do surowców potrzebnych w produkcji szkła: głównie piasek kwarcowy, czysta woda oraz drewno opałowe do opalania pieców hutniczych. Na Pomorzu i Kaszubach jest wiele miejscowości, które mają w swoich nazwach człon Huta np. Klukowa Huta, Sierakowska Huta, Szklana Huta.
W regionie bytowskim huty szkła (na ówczesną skalę przemysłową) powstały na przełomie XVIII/XIX wieku oraz w XIX wieku. W literaturze można znaleźć informacje o kilku z nich. To Rokiciny, Karwno, Słupia (Gołębia Góra), Kozin, Borowy Młyn (Wieczywno). Huta w Karwnie (gm. Czarna Dąbrówka) powstała w 1845 roku. Jej obiekty zlokalizowane zostały wzdłuż rzeki Łupawy. Należała do majątku Karwno i wraz z nim przechodziła w ręce różnych właścicieli. Hutę założył Karl Schunemann. Później prowadziła ją m.in. spółka Denke-Piwonke. W hucie działały dwa piece. W początkowym okresie wytwarzano tu wyłącznie butelki do piwa. Następnie doszła produkcja szkła okiennego, kufli, a nawet soczewek do okularów. Obok huty powstała szlifiernia szkła. W hucie pracowało około 10 dmuchaczy. Pochodzili z Czech. Na początku wyroby wysyłane były do Gdańska i Królewca zaprzęgami konnymi. Później drogami dowożono je tylko do stacji w Potęgowie, a stamtąd wysyłano je już koleją (linia Gdańsk – Szczecin wybudowana w 1871 roku). Huta w Karwnie zakończyła swoją działalność w 1887 roku. Upadła z powodu rosnących kosztów i gorszej koniunktury. Z hutą w Karwnie wiąże się ściśle huta w Kozinie, która przejęła od niej produkcję butelek. Znajdowała się około 200 metrów od wsi nad rzeką Bukowiną.  Kolejną znaną hutą były Rokiciny (też gmina Czarna Dąbrówka). Huta zaczęła działać około 1830 roku. Jej właścicielem był Rittke. Zakład znajdował się niedaleko szkoły. Tomasz Ostrowski podaje, że do 1905 roku na dziedzińcu szkolnym stała tzw. szklana stopa, w której przechowywane były gotowe wyroby. W hucie pracowało około 10 dmuchaczy szkła. Produkcja była typowa – butelki, słoiki, doniczki. Zakład działał tylko do 1868 roku.  W 1866 roku założono hutę w obrębie dzisiejszej Gołębiej Góry (gm. Bytów), niedaleko rzeki Słupia. Jej pierwszym właścicielem był von Elert z Nożyna. Później była dzierżawiona różnym spółkom. Huta zatrudniała niespełna 10 osób. Dmuchacze pochodzili oczywiście z Czech. Główna produkcja tej huty to szkło taflowe do okien. Zakład działał do 1892 roku.

Na dzisiejszych terenach naszej gminy istniało 5 hut skąd wywodzą się ich dawne nazwy miejscowości: Rudka (Neuhutte) Rokiciny, Przylaski (Glashutte), Karwno,Kozin.

Na fotografii pozostały budynek z zabudowy Huty w Rudkach.

Otnoga młyn wodny, 1 poł. XIX,

Bardzo cennym obiektem techniki wpisanym do rejestru zabytków jest młyn wodny w Otnodze. Młyn wodny, wpisany jest w rejestr zabytków pod numerem: A-91/362 z 28.08.1961

Jego konstrukcja, zwana szachulcową, charakteryzuje się typem ściany szkieletowej drewnianej, której wypełnienie stanowi glina wymieszana i zarobiona z sieczką, z trocinami lub wiórami czy też zarzucona na plecionkę z witek z łozy lub łodyg trzciny. Rezultatem jest specyficzny wizerunek otynkowanego zwykle na biało budynku poprzecinanego ciemnymi od dziegciu belkami, ułożonymi w kratownicę z ukośnymi zastrzałami. Konstrukcja popularna w budownictwie alpejskim, ale i w całej Europie Zachodniej. W Polsce często spotykany w Sudetach i na Pomorzu. Występuje również na Podolu. Niektóre źródła podają, że szachulec to bal, drewniany poziomy element w ścianach drewnianych.

Ponadto istnieje nieczynny cmentarz po-ewangelicki; archeologia to: osady schyłkowo-neolityczne i częściowo kultury wielbarskiej i pomorskiej.

Rokitki katastrofa samolotu.

Według archiwów Junkers JU52 3/MGE D-AVAN Deutsche Reichsbahn Abgesturzt 06.11.1934 Gros Rakit. Trasa Królewiec-Berlin Nr "Reichsbahn RB 201" D-Avan rozbił się na polu Klein Rakitt. Wszystkie 5 członków załogi na pokładzie nie przeżyło katastrofy. Pilot samolotu Kapitan Fritz Erb, Porucznik Berthold Neuenhagen, +3 osoby

 W miejscu upadku samolotu dawni mieszkańcy postawili pamiątkowy kamienny obelisk z wizerunkiem samolotu i datą katastrofy. Obelisk można odwiedzić ,przetrwał do dziś.

Stacje Radarowe w Rokicinach

Te niemieckie radary naziemne służyły do kierowania ogniem artylerii przeciwlotniczej i światła reflektorów w czasie II wojny światowej. Dla większej dokładności pomiaru skonstruowano następnie większą wersję, nazwaną FuMG 65 Würzburg-Riese („Wielki Würzburg”), która posiadała antenę o średnicy 7,4 m i silniejszy nadajnik zapewniający zasięg do 70 km (układ elektroniczny pozostał bez zmian). Würzburg-Riese były montowane w stałych stacjach naziemnych, których zbudowano ok. 1500. W lutym 1942 hitlerowska stacja radarowa w Bruneval, stała się celem udanego ataku brytyjskich spadochroniarzy (Operacja Biting). W jej wyniku Anglicy zdobyli podstawowe komponenty elektroniczne radaru Würzburg-Riese, będącego na wyposażeniu stacji. Udana operacja przyniosła aliantom dodatkowe korzyści dzięki reakcji dowództwa Luftwaffe, które nakazało otoczenie podwójną linią zasieków wszystkich stacji radiolokacyjnych. Do tego momentu były one bowiem niezwykle trudne do wykrycia, teraz dzięki podwójnej otoczce „kresek” stały się doskonale widoczne na zdjęciach lotniczych. To, z założenia służące poprawie bezpieczeństwa działanie, w rzeczywistości umożliwiło zniszczenie większości z nich podczas przygotowań do lądowania w Normandii w 1944.

(LwNr. 286) Podstawy pod stacje radiolokacyjne niemieckiego radaru Luftwaffe 2 x FuSE FuMG-65 Würzburg-Riese. 2 kategorii wykrywania samolotów zasięg od 60 Km do 70 Km max. o kryptonimie Puma (Funkmeßstellung 2. Ordnung Puma). Zadanie-wykrywanie samolotów alianckich. W ramach systemu zwalczania wrogich samolotów Himmelbett odpowiadały za określanie pozycji namierzanego bombowca (pierwszy radar) i przechwytującego go myśliwca nocnego (drugi radar). lecących na (Gotenhafen) Gdynia, (Danzig)Gdańsk

• Producent - Telefunken
• Typ - impulsowy
• Przeznaczenie - naprowadzanie artylerii p-lot
• Lata używania - 1940-45
• Rodzaj anteny - paraboliczna
• Powierzchnia anteny - 7,4 m2
• Moc - 7-11 kW (wersja D)
• Zasięg - 25-40 km - do 70 km (wersja Riese)
• Długość fali - 54-53 cm
• pasmo - C 440-470 MHz (od końca 1944)
• Platforma - naziemny, przewoźny lub stały (wersja Riese)
• Użytkownicy - III Rzesza